سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران عرصة تناوب میانمنطقهگرایی و بینالمللیگرایی بوده است. در این میان، نومنطقهگرایی رویکردی نوین در سیاست خارجی برای برقراری پیوند میانمنطقهگرایی و چندجانبهگراییبینالمللی با توجّه به ویژگیهای عصر جهانیشدن است. بر این اساس، مقاله حاضر معتقد است تقویّت روابط درونمنطقهای و سپس مناسبات میانمنطقهای میتواند زمینهساز اتخاذ سیاست نومنطقهگرایی در فرآیند جهانی شدن باشد. این مقاله با اتّخاذ نوکارکردگرایی به عنوان چارچوب نظری تحقیق، منطقهگرایی موفق را پیش شرطی برای اتّخاذ سیاست نومنطقهگرا میداند و ضمن بررسی ظرفیّتها و دستاوردهای جمهوری اسلامی ایران در حوزه منطقهگرایی و ارتباطات فرامنطقهای به تبیین راهکارهای تقویّت ظرفیّتها و دستاوردهای نومنطقهگرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. در پاسخ به این سؤال که راهکارهای تقویّت و ارتقای منطقهگرایی نوین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟ مقاله حاضر به تبیین تعاملات میانمنطقهای در عصر جهانی شدن به عنوان زمینهساز تقویّت و ارتقای رویکرد نومنطقهگرا در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پرداخته است
)