دولتها پیوسته درتقلای افزایش قدرت اند. افزایش قدرت یک دولت در سطوح محلی، منطقه ای یا بین المللی، گاهی با واکنش های بشدت مقابله جویانه و گاهی نیز با واکنش های کمتر مقابله جویانه دیگر دولت ها مواجه است. دولت های در حال رشد با محدودیت های یکسانی از سوی قدرت های مسلط بیرونی مواجه نمی شوند. چرا و چه هنگامی رشد دولت ها، مخاطره آمیز است؟ چه پیوندی بین افزایش قدرت ملی دولتها و کشمکشهای بین المللی وجود دارد؟ چه هنگام یک دولت در حال رشد با محدودیت های بیرونی بیشتری مواجه می شود؟ این پژوهش به شیوه تبیینی به بررسی این فرضیه پرداخته است که، اگرافزایش قدرت یک دولت تهدید آمیز دریافته شود سبب تحریک دیگر دولتها به مقابله جویی خواهد شد و دیگر دولتها بر محدودیتهای دولت در حال رشد میافزایند. در این مقاله حساسیتزایی رشد از منظر نظریه های رئالیستی، لیبرالیستی، تکوین گرایی و مکتب انگلیسی مورد بررسی قرار گرفته و سرانجام رهیافت تلفیقی رشد صلح آمیزکه ادبیاتی به نسبت نو در دیسیپلین روابط بین الملل دارد مطرح شده است. یافته ها نشان میدهد که بر خلاف باور رایج مسئله محدودیتهای محیط بیرونی علیه دولتهای درحال رشد دلایلی سیستمیک دارد و سرشت سیستم بین المللی محدودیتهایی ساختاری برای رشد دولتها ایجاد میکند و هر چه رشد قدرتهای نوظهور، تهدید آمیزتر دریافته شود، حساسیت بیشتری تولید میکند و سبب تحریک دیگر دولتها به مقابله جویی بیشتر میشود.
)